Soms lees ik een krant van vroeger. Uit de oorlog, of zelfs van ver daar voor. Gewoon, omdat ik wel weer eens nieuws wil lezen waarin geen haatbaarden voorkomen, geen bermbommen, geen Rutte, geen Roemer, geen euro, geen zich misdragende katholieke priesters.... Omdat ik gisteren weer gestemd heb en ik uit de krant van vandaag leer dat de nieuwe oude Haagse hufters niets zullen veranderen... Gewoon, een krant uit de tijd dat alles nog normaal was, dat een paar leren schoenen zes gulden kostte, dat nog niet van de ene op de andere dag alle eieren in de supermarkt scharreleiereren waren, dat er nog geen obese kinderen waren en dat iedereen nog geloofde wat het consultatiebureau zei.
De tijd dat Philips nog geen 160.000 mensen wereldwijd in dienst had en er weer 15.000 moest ontslaan, de tijd dat de treinen gewoon nog op tijd reden - ook als er een blaadje op de rails lag - die tijd dat we nog gewoon allemaal een betaalbare ziekenfondsverzekering hadden, die tijd dat je met een telefoon gewoon kon bellen en verder niets, dat je zeker was van je pensioen. De tijd dat ongewenste intimiteiten nog ècht ongewenst waren, de goeie ouwe tijd dat onze nutsbedrijven nog niet verkwanseld waren aan buitenlandse aandeelhouders.
De tijd die Wim Sonneveld bezong in zijn Het tuinpad van mijn vader, toen ik nog gewoon Nederlands om mij heen hoorde als ik in een drukke winkelstraat liep, toen er nog geen BelMeNietRegister was, geen twintig minuten tvreclame per uur, toen we nog nooit gehoord hadden van een broodje shoarma en een kapsalon niets met eten te maken had, toen je alleen buitenlanders zag als je daar ook was, zonder witwassende belwinkels en coffeeshops in het allerallerlaatste stukje winkelstraat, de tijd die voorbij is, voorbij, voorgoed voorbij, voorbij voor mij...
Daarom lees ik soms zo'n vergeelde krant. Daarom.... daarom....dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten