vrijdag 21 maart 2014

Dáár heb ik het allemaal voor gedaan...

Als straks de Nederlandse bevolking alleen nog maar bestaat uit wereldvreemde politici, getraumatiseerde veteranen, Antilliaanse tienermoeders, verpauperde pensionado's, Oostblokinfiltranten, eierstokrammelende carrierevrouwen, voedselbankiers, afgeschreven 40plussers, toekomstloze jongeren en een stelletje bonusgraaiers, zou Willem van Oranje in zijn praalgraf dan denken: "Dáár heb ik het allemaal voor gedaan"?

Proefboringen naar schedelgas binnenkort van start.

Recent onderzoek heeft aangetoond dat het boren naar schedelgas een hoog slagingspercentage kan hebben. Door bij de redactie bekende bron is bekend gemaakt, dat de NAM  bezig is met het doen van onderzoek naar de exploitatiemogelijkheid van de sinds het aantreden van het kabinet Rutte 1 aangetroffen enorme hoeveelheden schedelgas in de regio Den Haag.  De grootste schedelgasbellen blijken te zijn aangetroffen in het Binnenhof. Naar verluidt zal de opbrengst van het schedelgas nihil zijn en alleen kosten met zich meebrengen, “maar dit is tegenwoordig geen onbekend verschijnsel”, volgens een woordvoerder van de NAM, “ook windenergie en al die andere groene ongein kosten meer dan ze opleveren. Wij lachen wat af hier”. Gevaar voor omwonenden tijdens de proefboringen is niet te verwachten, meldt dezelfde woordvoerder, omdat de leeggehaalde  schedelgasbellen direct zullen worden opgevuld met een fysiologische zoutoplossing. “Veel verschil met de huidige schedelgasoprispingen uit het Haagse zal men niet merken”. Zowel de NAM als het Binnenhof wensten geen commentaar op dit bericht te geven.

PvdA nam al besluit in 1713

Naar nu pas bekend is gemaakt, blijkt de PvdA
al in een zeer vroeg stadium voor aanschaf
van de JSF besloten te hebben.

donderdag 14 november 2013

Oud-Zwarte Piet opgepakt.

Oud-Zwarte Piet opgepakt.
ANP - Alphen aan den Rijn.
Afgelopen week is de politie met meerdere antiracisme-teams een huis binnengevallen, waar een oud Zwarte Piet zich al 35 jaar verborgen hield. De politie werd gealarmeerd door verontruste buren die zich al enige tijd stoorden aan de opruiende Sinterklaasliederen die steeds vaker vanuit het verwaarloosde pand aan de Cantharel te horen waren.
De lang gezochte en gevaarlijk geachte ex-Zwarte Piet, de 56 jarige Peter de H. verklaarde nog altijd achter zijn ideeën te staan en geen moment spijt te hebben van zijn toenmalige activiteiten. "Ik was 18 toen ik voor het eerst Zwarte Piet speelde. Wij waren een elitekorps, met echte zwarte huidverf, een kroespruik en vette rode lippenstift. We stonden voor onze idealen! Wij lieten onze oorringen niet afnemen door dat linkse tuig. Zwarte Piet Forever!"

Het bericht is nu pas door Justitie vrijgegeven, omdat vermoed wordt dat De H. leiding geeft aan een ondergronds netwerk van Oud- en Neo Zwarte Pieten, dat onderverdeeld in kleine cellen zijn desastreuze werk doet. 
 
De H. zal worden overgedragen aan het VN-tribunaal te Den Haag. Hem wordt ten laste gelegd zich schuldig gemaakt te hebben aan kinderliefde, uitdelen van suikerwerk (een overtreding van de Zorgverzekeringswet), schoorsteenvredebreuk, openbaar wangedrag en verkleedpartijen op de openbare weg, waar tegenwoordig een maximumstraf van 45 jaar op staat.
De H. liet via zijn advocaat weten nog altijd trots te zijn op zijn kinderen, die ook het Zwarte Pieten uniform gedragen hebben.

maandag 23 september 2013

"Vooral doorgaan..."


Op een webpagina van RTL-5 stond afgelopen week wat berichtgeving over het komende protest tegen de bezuinigen en de daarmee gepaard gaande afbraak van Nederland. En wat staat er onder het berichtje? Godbetert een schaamteloze advertentie van zo'n speculanten- en winstjagersclub, van die lieden die ons naar deze afgrond gevoerd hebben. Om maar eens een jurylid van vroeger aan te halen: "Vooral doorgaan, vooral doorgaan".

dinsdag 17 september 2013

Hoera! Werkloos!


Het AD wil 100 willekeurige Nederlandse werklozen helpen bij het zoeken naar een baan. Een fraai initiatief! Vandaag publiceert het ochtendblad de eerste namen, beschrijvingen en foto's van een aantal van hen. Ik zit er niet bij. Kennelijk heb ik vorige week de oproep op de AD-Facebookpagina gemist. Niet getreurd echter, want van deze 100 zullen er hooguit 2 een baan(tje) aangeboden krijgen door een bedrijf dat daarmee gratis publiciteit krijgt. De gelukkige werknemer staat na zijn of haar proeftijd straks weer gewoon op straat met een lulsmoes. Ik spreek uit ervaring, het is mij al eens overkomen met één van mijn meer 'aparte' sollicitaties die de aandacht van het journaille trok. Er zijn andere manieren om de belangstelling van werkgevers te trekken. Niet dat die resultaat hebben, maar die zijn tenminste nog vrij anoniem. "Hé, ik las in de krant dat je een nieuwe baan hebt, bevalt'ie?". "Joh, ik ben alweer ontslagen, het was die hufter alleen maar om de gratis reclame te doen", krijg je dan tenminste niet op verjaardagen...
 
Ik schreef al eens eerder over de misère van het solliciteren, met name over het ergerniswekkend wollige taalgebruik in de vacatures.
Wat mij nu opvalt is de verscheidenheid aan functies van de mensen die zich via deze krant presenteren. En vooral: het gebrek aan mensen die in mijn ogen echt iets presteren, iets concreets scheppen. Mijn oog valt op functies als blabla executive, manager dit, marketing dat, consultant zus, advisor zo. Er staan maar een paar écht nuttige beroepen tussen: vormgever, lijstenmaker, journalist, redacteur, electrotechnicus, laborant, schoonmaker, een paar zelfstandigen..
Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik managers zie als uitvretende parasieten, die niets toevoegen aan  samenleving of economie en klaarblijkelijk alleen maar kunnen bestaan omdat er een imaginaire voedingsbodem voor is geschapen. Ik heb echt geen behoefte om 'geënthousiasmeerd' te worden door een pratend pak 'dat het onmogelijke mogelijk wil maken'. Dat doe ik zo al.
Zo zijn er wat abjecte bezigheden verzonnen om geïnspireerde kunstenaars, vakmensen, bekwame ambachtslieden en mensen met een zorgroeping van hun werk te houden.

Het zelfde denk ik over bepaalde 'jobcoaches', die lieden die af en toe een verlopen vacature doorsturen aan een werkloze stakker en daarmee klauwen vol geld binnenhalen. Het woord 'verdienen' acht ik hier niet van toepassing. Ik heb er nog nooit eentje gesproken die ook maar één werkloze aan een echte, duurzame baan geholpen heeft.
 
Wat mij trouwens ook opvalt is het aantal keren dat die mensen zouden hebben gesolliciteerd. Velen hebben in een paar maanden tijds al vele tientallen brieven verstuurd, maar er zit ook een 37-jarige bouwkundig adviseur tussen die sinds april 2009 maar 10 keer heeft gesolliciteerd. "Huh?", denk ik dan, "moet zij niet iedere week solliciteren? Waarom ik dan wel, op mijn leeftijd en zonder bruikbare diploma's of- vaardigheden?" Zelf voldoe ik ruimschoots aan mijn sollicitatie-quotum. Nog wel meer dan ruimschoots ook. Omdat het moet. Niet omdat ik er ook maar iets van verwacht.
 
Een dame van 57 meldt dat zij na drie jaar WW in de bijstand terecht is gekomen en nu per maand moet rondkomen van 869 euro plus 200 euro kostgeld die haar inwonende zoon haar betaald. Zo, 869 euro? Maar mijn schamele ww-uitkering moest indertijd worden opgekrikt naar bijstandsniveau en ik krijg dus al 3 jaar maar 803 euro per maand? En mijn inwonende zoon kàn mij geen kostgeld betalen omdat hij nauwelijks genoeg werk vindt om zijn eigen maandelijkse ziektekostenwoekerpolis te betalen. Kom op dame...
 
Een andere mevrouw zegt nog maar 2 keer per week naar banen te kijken. Anders wordt ze gek. Gelijk heeft ze. De frustrerende stapel afwijzingen, de machteloosheid, de wanhoop, de debiele 'wij hebben weer 23 banen voor u gevonden' mails van Trovit, de kastjes en de muurtjes, de doodlopende oren van ambtenaren: ze maken je gek, dag en nacht. Het is niet zozeer het feit dat je geen baan hebt, het is het gedwongen mee moeten draaien in die krankzinnige kermisattractie. Inmiddels heb ik niet eens tijd meer voor een baan, zoveel vrijwilligerswerk lijk ik te doen.
 
Mevrouw, uiteindelijk volgt de zielzalvende berusting hoor. Dan laat u zich niet meer gek maken, maar - ondanks weinig inkomen - gaat u uw dagen vullen met dat wat u leuk vindt en waar u goed in bent. Of kijk eens op deze grappige website over het boek Hoera! Werkloos! (neem het niet te serieus). Werkloos is niet erg, zolang u maar niet werkeloos bent.

Naschrift: kennelijk ben ik niet de enige die zijn wenkbrauwen fronste bij bovengenoemde punten. In de ingezonden brievenrubriek van het AD van woensdag 18 september melden een aantal lezers hun verbazing over exact dezelfde pijnpunten...
 

vrijdag 6 september 2013

De overgeefboom



Zomaar een briefje in het voorzichtige handschrift van een kind, op een half bloknoot-
velletje. Op de keerzijde van het vodje papier de obligate tekening: een groene trein, een huisje en een paar bomen. Ik vond het in mijn dossierkast tussen wat oude papieren van mijn al lang overleden moeder. Ik had geen idee dat zij mijn schrijfsels al die jaren bewaard had...

Een van de meest traumatische ervaringen in mijn leven waren de zes weken die ik in de zomer van ‘64 mocht doorbrengen in vakantiekolonie De Ketelaar in Ellecom. Nu ik dit opschrijf, besef ik dat het DE meest traumatische ervaring van mijn leven geweest is. Een kind van zeven, weggerukt uit zijn vertrouwde omgeving, weg van zijn moeder…

De schoolarts had in zijn alziende wijsheid besloten dat het doorbrengen van de schoolvakantie in een vakantiekolonie van mij een ander kind zou maken. Ik was een nerveus joch, vond hij, en ook wat te dik. Zes weken in de dennenbossen vergezeld van een 'mager' eetregime zouden mij goed doen.

Vijftig jaar later weet ik het nog steeds: de briefcensuur; het smerige vette eten; het eenzame blauwkartonnen pakje Karperton smeerkaas waar vierentwintig kinderen op zondagochtend ‘als traktatie’ hun broodje mee mochten smeren; het verplichte slapen tussen de middag - met je handen boven de dekens!; de laan die het naargeestige bos inleidde; de walgelijke karnemelk die ik moest drinken; de dagelijkse wandelingen zonder enige afwisseling; het maar 1 x per dag naar de wc mogen om te drukken; die magere, zigeunerachtige jongen die in zijn broek plaste en met die natte broek moest blijven rondlopen tot hij genoeg bespot was; de altijd in lichte paniek over te steken onbewaakte spoorwegovergang; de kromme boom waartegen ik iedere dag mijn maag omkeerde, de heimwee, de heimwee, de heimwee…

Dat donkere, troosteloze bos met al die grijptakken…. Of je Mordor binnenliep, weet ik nu. Twee leuke dingen zijn mij slechts bijgebleven. Op een goede dag werd ik tijdens één van die weerkerende dodenmarsen aangereden door een brommer, waarna ik met zeven hechtingen in mijn kuit in de kamer van de directrice met zachtplastic bouwsteentjes mocht gaan spelen - naar huis bellen mocht ik echter niet.
Voor het avondeten werd er altijd door een leidster voorgelezen. Toen zij op een middag werd weggeroepen, vroeg zij of één van de kinderen soms verder wilde lezen. Op de een of andere manier kreeg ik het boek in handen en begon voor te lezen. Toen ik even opkeek zag ik de verbaasde gezichten van andere kinderen en toegelopen leidsters in de deuropening die een heldere kinderstem blijkbaar feilloos uit Alleen op de wereld hoorden voorlezen. Van toen af aan mocht ik iedere keer voorlezen, het enige lichtpuntje in die lange zwarte dagen.

Mijn moeder moet die laatste zin in mijn briefje ook gelezen hebben. Wij aten thuis nooit stamppot of hutspot met spek. Sterker nog, ik hield niet van spek en ik haatte de zoetweeïge smaak van hutspot. Ik walgde van karnemelk. Als ik nu die woorden herlees, komt het mij voor als een soort codetaal: “ik moet hier stamppot met spek eten. Immediate evac required”. Zij moet begrepen hebben dat ik daar niet senang was. Pas veel later, ik was al volwassen, vertelde ze mij dat ze er zo’n spijt van had gehad dat ze mij niet terstond had opgehaald, maar ze had toen geen geld voor een treinkaartje…

Vele jaren nadien werd ik nog immer misselijk van de geur van groentesoep: voor mij zag ik dan weer die vieze vetkringen die er in Kamp Ketelaar op dreven. Hetzelfde gold voor de lucht van uitgebakken spek. Het statige witte gebouw is enige jaren geleden door asielzoekers in de fik gestoken en tot de grond toe afgebrand. Deze herinneringen niet. Die staan nog altijd in mijn hersenschors gebrand.