Bittertjes
vrijdag 21 maart 2014
Proefboringen naar schedelgas binnenkort van start.
Recent onderzoek heeft aangetoond dat het boren naar
schedelgas een hoog slagingspercentage kan hebben. Door bij de redactie bekende
bron is bekend gemaakt, dat de NAM bezig
is met het doen van onderzoek naar de exploitatiemogelijkheid van de sinds het
aantreden van het kabinet Rutte 1 aangetroffen enorme hoeveelheden schedelgas in
de regio Den Haag. De grootste
schedelgasbellen blijken te zijn aangetroffen in het Binnenhof. Naar verluidt
zal de opbrengst van het schedelgas nihil zijn en alleen kosten met zich
meebrengen, “maar dit is tegenwoordig geen onbekend verschijnsel”, volgens een
woordvoerder van de NAM, “ook windenergie en al die andere groene ongein kosten
meer dan ze opleveren. Wij lachen wat af hier”. Gevaar voor omwonenden tijdens
de proefboringen is niet te verwachten, meldt dezelfde woordvoerder, omdat de
leeggehaalde schedelgasbellen direct
zullen worden opgevuld met een fysiologische zoutoplossing. “Veel verschil met
de huidige schedelgasoprispingen uit het Haagse zal men niet merken”. Zowel de
NAM als het Binnenhof wensten geen commentaar op dit bericht te
geven.
PvdA nam al besluit in 1713
donderdag 14 november 2013
Oud-Zwarte Piet opgepakt.
Oud-Zwarte Piet opgepakt.
ANP - Alphen aan den Rijn.
Afgelopen week is de politie met meerdere antiracisme-teams een huis binnengevallen, waar een oud Zwarte Piet zich al 35 jaar verborgen hield. De politie werd gealarmeerd door verontruste buren die zich al enige tijd stoorden aan de opruiende Sinterklaasliederen die steeds vaker vanuit het verwaarloosde pand aan de Cantharel te horen waren.
De lang gezochte en gevaarlijk geachte ex-Zwarte Piet, de 56 jarige Peter de H. verklaarde nog altijd achter zijn ideeën te staan en geen moment spijt te hebben van zijn toenmalige activiteiten. "Ik was 18 toen ik voor het eerst Zwarte Piet speelde. Wij waren een elitekorps, met echte zwarte huidverf, een kroespruik en vette rode lippenstift. We stonden voor onze idealen! Wij lieten onze oorringen niet afnemen door dat linkse tuig. Zwarte Piet Forever!"
ANP - Alphen aan den Rijn.
Afgelopen week is de politie met meerdere antiracisme-teams een huis binnengevallen, waar een oud Zwarte Piet zich al 35 jaar verborgen hield. De politie werd gealarmeerd door verontruste buren die zich al enige tijd stoorden aan de opruiende Sinterklaasliederen die steeds vaker vanuit het verwaarloosde pand aan de Cantharel te horen waren.
De lang gezochte en gevaarlijk geachte ex-Zwarte Piet, de 56 jarige Peter de H. verklaarde nog altijd achter zijn ideeën te staan en geen moment spijt te hebben van zijn toenmalige activiteiten. "Ik was 18 toen ik voor het eerst Zwarte Piet speelde. Wij waren een elitekorps, met echte zwarte huidverf, een kroespruik en vette rode lippenstift. We stonden voor onze idealen! Wij lieten onze oorringen niet afnemen door dat linkse tuig. Zwarte Piet Forever!"
Het bericht is nu pas door Justitie vrijgegeven, omdat vermoed wordt dat De H. leiding geeft aan een ondergronds netwerk van Oud- en Neo Zwarte Pieten, dat onderverdeeld in kleine cellen zijn desastreuze werk doet.
De H. zal worden overgedragen aan het VN-tribunaal te Den Haag. Hem wordt ten laste gelegd zich schuldig gemaakt te hebben aan kinderliefde, uitdelen van suikerwerk (een overtreding van de Zorgverzekeringswet), schoorsteenvredebreuk, openbaar wangedrag en verkleedpartijen op de openbare weg, waar tegenwoordig een maximumstraf van 45 jaar op staat.
De H. liet via zijn advocaat weten nog altijd trots te zijn op zijn kinderen, die ook het Zwarte Pieten uniform gedragen hebben.
De H. liet via zijn advocaat weten nog altijd trots te zijn op zijn kinderen, die ook het Zwarte Pieten uniform gedragen hebben.
maandag 23 september 2013
"Vooral doorgaan..."
dinsdag 17 september 2013
Hoera! Werkloos!
Het AD wil 100 willekeurige Nederlandse werklozen helpen bij het zoeken naar een baan. Een fraai initiatief! Vandaag publiceert het ochtendblad de eerste namen, beschrijvingen en foto's van een aantal van hen. Ik zit er niet bij. Kennelijk heb ik vorige week de oproep op de AD-Facebookpagina gemist. Niet getreurd echter, want van deze 100 zullen er hooguit 2 een baan(tje) aangeboden krijgen door een bedrijf dat daarmee gratis publiciteit krijgt. De gelukkige werknemer staat na zijn of haar proeftijd straks weer gewoon op straat met een lulsmoes. Ik spreek uit ervaring, het is mij al eens overkomen met één van mijn meer 'aparte' sollicitaties die de aandacht van het journaille trok. Er zijn andere manieren om de belangstelling van werkgevers te trekken. Niet dat die resultaat hebben, maar die zijn tenminste nog vrij anoniem. "Hé, ik las in de krant dat je een nieuwe baan hebt, bevalt'ie?". "Joh, ik ben alweer ontslagen, het was die hufter alleen maar om de gratis reclame te doen", krijg je dan tenminste niet op verjaardagen...
Ik schreef al eens eerder over de misère van het solliciteren, met name over het ergerniswekkend wollige taalgebruik in de vacatures.
Wat mij nu opvalt is de verscheidenheid aan functies van de mensen die zich via deze krant presenteren. En vooral: het gebrek aan mensen die in mijn ogen echt iets presteren, iets concreets scheppen. Mijn oog valt op functies als blabla executive, manager dit, marketing dat, consultant zus, advisor zo. Er staan maar een paar écht nuttige beroepen tussen: vormgever, lijstenmaker, journalist, redacteur, electrotechnicus, laborant, schoonmaker, een paar zelfstandigen..
Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik managers zie als uitvretende parasieten, die niets toevoegen aan samenleving of economie en klaarblijkelijk alleen maar kunnen bestaan omdat er een imaginaire voedingsbodem voor is geschapen. Ik heb echt geen behoefte om 'geënthousiasmeerd' te worden door een pratend pak 'dat het onmogelijke mogelijk wil maken'. Dat doe ik zo al.
Zo zijn er wat abjecte bezigheden verzonnen om geïnspireerde kunstenaars, vakmensen, bekwame ambachtslieden en mensen met een zorgroeping van hun werk te houden.
Het zelfde denk ik over bepaalde 'jobcoaches', die lieden die af en toe een verlopen vacature doorsturen aan een werkloze stakker en daarmee klauwen vol geld binnenhalen. Het woord 'verdienen' acht ik hier niet van toepassing. Ik heb er nog nooit eentje gesproken die ook maar één werkloze aan een echte, duurzame baan geholpen heeft.
Wat mij trouwens ook opvalt is het aantal keren dat die mensen zouden hebben gesolliciteerd. Velen hebben in een paar maanden tijds al vele tientallen brieven verstuurd, maar er zit ook een 37-jarige bouwkundig adviseur tussen die sinds april 2009 maar 10 keer heeft gesolliciteerd. "Huh?", denk ik dan, "moet zij niet iedere week solliciteren? Waarom ik dan wel, op mijn leeftijd en zonder bruikbare diploma's of- vaardigheden?" Zelf voldoe ik ruimschoots aan mijn sollicitatie-quotum. Nog wel meer dan ruimschoots ook. Omdat het moet. Niet omdat ik er ook maar iets van verwacht.
Een dame van 57 meldt dat zij na drie jaar WW in de bijstand terecht is gekomen en nu per maand moet rondkomen van 869 euro plus 200 euro kostgeld die haar inwonende zoon haar betaald. Zo, 869 euro? Maar mijn schamele ww-uitkering moest indertijd worden opgekrikt naar bijstandsniveau en ik krijg dus al 3 jaar maar 803 euro per maand? En mijn inwonende zoon kàn mij geen kostgeld betalen omdat hij nauwelijks genoeg werk vindt om zijn eigen maandelijkse ziektekostenwoekerpolis te betalen. Kom op dame...
Een andere mevrouw zegt nog maar 2 keer per week naar banen te kijken. Anders wordt ze gek. Gelijk heeft ze. De frustrerende stapel afwijzingen, de machteloosheid, de wanhoop, de debiele 'wij hebben weer 23 banen voor u gevonden' mails van Trovit, de kastjes en de muurtjes, de doodlopende oren van ambtenaren: ze maken je gek, dag en nacht. Het is niet zozeer het feit dat je geen baan hebt, het is het gedwongen mee moeten draaien in die krankzinnige kermisattractie. Inmiddels heb ik niet eens tijd meer voor een baan, zoveel vrijwilligerswerk lijk ik te doen.
Mevrouw, uiteindelijk volgt de zielzalvende berusting hoor. Dan laat u zich niet meer gek maken, maar - ondanks weinig inkomen - gaat u uw dagen vullen met dat wat u leuk vindt en waar u goed in bent. Of kijk eens op deze grappige website over het boek Hoera! Werkloos! (neem het niet te serieus). Werkloos is niet erg, zolang u maar niet werkeloos bent.
Naschrift: kennelijk ben ik niet de enige die zijn wenkbrauwen fronste bij bovengenoemde punten. In de ingezonden brievenrubriek van het AD van woensdag 18 september melden een aantal lezers hun verbazing over exact dezelfde pijnpunten...
Naschrift: kennelijk ben ik niet de enige die zijn wenkbrauwen fronste bij bovengenoemde punten. In de ingezonden brievenrubriek van het AD van woensdag 18 september melden een aantal lezers hun verbazing over exact dezelfde pijnpunten...
vrijdag 6 september 2013
De overgeefboom
Zomaar
een briefje in het voorzichtige handschrift van een kind, op een half
bloknoot-
velletje. Op de keerzijde van het vodje papier de obligate tekening: een groene trein, een huisje en een paar bomen. Ik vond het in mijn dossierkast tussen wat oude papieren van mijn al lang overleden moeder. Ik had geen idee dat zij mijn schrijfsels al die jaren bewaard had...
velletje. Op de keerzijde van het vodje papier de obligate tekening: een groene trein, een huisje en een paar bomen. Ik vond het in mijn dossierkast tussen wat oude papieren van mijn al lang overleden moeder. Ik had geen idee dat zij mijn schrijfsels al die jaren bewaard had...
Een
van de meest traumatische ervaringen in mijn leven waren de zes weken die ik in
de zomer van ‘64 mocht doorbrengen in vakantiekolonie De Ketelaar in Ellecom.
Nu ik dit opschrijf, besef ik dat het DE meest traumatische ervaring van mijn
leven geweest is. Een kind van zeven, weggerukt uit zijn vertrouwde omgeving, weg van
zijn moeder…
De
schoolarts had in zijn alziende wijsheid besloten dat het doorbrengen van de
schoolvakantie in een vakantiekolonie van mij een ander kind zou maken. Ik was
een nerveus joch, vond hij, en ook wat te dik. Zes weken in de dennenbossen vergezeld van een 'mager' eetregime zouden
mij goed doen.
Vijftig
jaar later weet ik het nog steeds: de briefcensuur; het smerige vette eten; het
eenzame blauwkartonnen pakje Karperton smeerkaas waar vierentwintig kinderen op
zondagochtend ‘als traktatie’ hun broodje mee mochten smeren; het verplichte
slapen tussen de middag - met je handen boven de dekens!; de laan die het naargeestige bos inleidde; de walgelijke
karnemelk die ik moest drinken; de dagelijkse wandelingen zonder enige afwisseling; het maar 1
x per dag naar de wc mogen om te drukken; die magere, zigeunerachtige jongen die in zijn
broek plaste en met die natte broek moest blijven rondlopen tot hij genoeg
bespot was; de altijd in lichte paniek over te steken onbewaakte
spoorwegovergang; de kromme boom waartegen ik iedere dag mijn maag omkeerde, de heimwee, de heimwee, de heimwee…
Dat
donkere, troosteloze bos met al die grijptakken…. Of je Mordor binnenliep, weet ik nu. Twee leuke dingen zijn mij slechts bijgebleven.
Op een goede dag werd ik tijdens één van die weerkerende dodenmarsen aangereden door een
brommer, waarna ik met zeven hechtingen in mijn kuit in de kamer van de
directrice met zachtplastic bouwsteentjes mocht gaan spelen - naar huis
bellen mocht ik echter niet.
Voor
het avondeten werd er altijd door een leidster voorgelezen. Toen zij op een
middag werd weggeroepen, vroeg zij of één van de kinderen soms verder wilde lezen.
Op de een of andere manier kreeg ik het boek in handen en begon voor te lezen. Toen
ik even opkeek zag ik de verbaasde gezichten van andere kinderen en toegelopen leidsters
in de deuropening die een heldere kinderstem blijkbaar feilloos uit Alleen op
de wereld hoorden voorlezen. Van toen af aan mocht ik iedere keer voorlezen,
het enige lichtpuntje in die lange
zwarte dagen.
Mijn
moeder moet die laatste zin in mijn briefje ook gelezen hebben. Wij aten thuis
nooit stamppot of hutspot met spek. Sterker nog, ik hield niet van spek en ik
haatte de zoetweeïge smaak van hutspot. Ik walgde van karnemelk. Als ik nu die woorden herlees, komt het
mij voor als een soort codetaal: “ik moet hier stamppot met spek eten. Immediate
evac required”. Zij moet begrepen hebben dat ik daar niet senang was. Pas veel
later, ik was al volwassen, vertelde ze mij dat ze er zo’n spijt van had gehad
dat ze mij niet terstond had opgehaald, maar ze had toen geen geld voor een
treinkaartje…
Vele jaren
nadien werd ik nog immer misselijk van de geur van groentesoep: voor mij zag ik dan
weer die vieze vetkringen die er in Kamp Ketelaar op dreven. Hetzelfde gold voor de
lucht van uitgebakken spek. Het statige witte gebouw is enige jaren geleden
door asielzoekers in de fik gestoken en tot de grond toe afgebrand. Deze
herinneringen niet. Die staan nog altijd in mijn hersenschors gebrand.
Abonneren op:
Posts (Atom)