Ik ben een gewoontedier. Eén van mijn minder ergerlijke gewoontes is dat ik 's morgens als de wekker is gegaan een mok koffie maak, de krant uit de brievenbus pak en met beide nog weer even een half uurtje in bed duik. Dat doe ik al eeuwen. De onderliggende psychologische oorzaak is natuurlijk dat ik daarmee het moment van wéér naar een maagzweerbaantje te moeten gaan zo lang mogelijk uitstelde. Daar ben ik mij heel goed van bewust. Maar dit verhaaltje gaat niet over psychologie, dit gaat over het krantje.
Vroeger was dat de Telegraaf - ja, meesmuil maar even - tot ik vorig jaar nog ernstiger moest gaan bezuinigen. En dat wilde ik niet op de bak ochtendkoffie doen en evenmin op het goedkope middagborreltje of het halfpapieren sigaartje tussendoor... Nee, naast dagelijks warm eten moest ook de krant er aan geloven. In tegenstelling tot een goede warme maaltijd, was de krant eerlijk gezegd toch al tot meer ergernis dan plezier verworden.
Wat ik dagelijks al niet ongelezen weggooide: Sportkrant (interesseert mij niet), Woonkrant (ik huur), Vaarkrant (geen zeebenen), Financiële Telegraaf (geen geld), Autokrant (heb 'n tweedehandsje), Rijstkr... eh, Reiskrant, Groenkrant (allergisch voor 'milieu'), Shownieuws, Royaltypagina, MiljonairsFairbijlage (kom nou), rouwadvertenties (ken toch niemand), TV-gids (kijk niet naar bagger), verder alle pagina's met misdaadverheerlijking door John van den Heuvel, de onbeschoft grote advertenties van telefoonboeren en loterijen èn al die wekelijkse advertoriale glossies over dure horloges en toekomstsprookjes.
Ik besefte mij dat ik de krant eigenlijk alleen nog maar aanhield voor de ingezonden brieven en de colums van Prof. Smalhout, Rob Hoogland en Leon de Winter, want het overige dat de pagina's vulde gaf mij zelden reden tot vrolijkheid. Die brieven en colums bevestigden mij tenminste dat ik niet alleen stond in mijn apocalyptische gedachtengang. Opgezegd dus die krant.
Maar na enige weken begon die mok koffie zich toch wat eenzaam te voelen. En omdat er op dat moment ook enig (tijdelijk) financieel licht gloorde besloot ik in te gaan op een aanbieding van een Ander Dagblad, met regionale edities. Laat ik het afkorten tot AD. Met korting. Dat ik er een Koreaanse smartfoon en een jaar gratis mobielen via een kleine obscure provider bij kreeg was mooi meegenomen.
De brieven stroomden daarop binnen. Hartelijk welkom! Goede keuze! Uw servicenummers! Groot was mijn genoegen toen ik op een zaterdag om 5:00 uur 's morgens de brievenbus zich luidkeels hoorde vullen met leesgenot. De maandag er op was het al mis: geen krant. Hmmm, een lichte ergernis maakte zich van mij meester. Kan gebeuren. Dan maar even dat servicenummer bellen. Ach, een spraakcomputer. Toets dit, toets dat, spreek in, geef op, bevestig, sluit af. 's Avonds lag er keurig een krant. De rest van de week ook. Maandag was het weer mis. En de maandag er op ook. En de volgende maandag. Iedere keer bellen. Vanaf de 3e of 4e keer even blijven hangen tot er een dame aan de lijn kwam. Aardige dame. Vol begrip. Excuses. Zal het doorgeven als vervolgklacht. Zal het doorgeven als vervolgvervolgklacht. Zal het doorgeven als vervolgvervolgvervolgklacht. U wordt teruggebeld. Uw klacht krijgt extra aandacht. Ja ja...
Na een aantal weken werd er geen krant meer nabezorgd. Wel had het keuzemenu van de klachtenlijn nu de optie om per sms een code te ontvangen om daarmee in te loggen op de digitale krant. Leuk. Daar heb je wat aan als je in een archeologisch depot scherven zit te determineren. Zonder smartfoon. Oh ja... het abonnement wordt automatisch met één dag verlengd. Zei de klachtenrobot.
Gelukkig kwam er verandering in de situatie, want de volgende week was het op een woensdag mis. Bellen. Wachten op de klachtendame. Dat was nu een klachten-
meneer. Vol begrip. Excuses. Er waren problemen met de bezorging. Dat had ik al gemerkt.
Hebben jullie geen bezorgers genoeg of hebben jullie slechte bezorgers? Wij hebben niet genoeg bezorgers. Wij krijgen veel klachten uit uw regio. Dus er is in Alphen aan den Rijn in het Algemeen met dit Dagblad een probleem ? Helaas wel...
Waarop ik de klachtenmeneer probeerde uit te leggen dat het toch wel vreemd was dat je als betalende abonnee dus een dag geen krant kreeg maar wel een automatische verlenging van het abonnement waarmee je op zeker ogenblik niet echt meer gelukkig bent. Dat als je voortijdig zou opzeggen je dus per krant veel te veel betaald zou hebben... Dat het wellicht aanbevelenswaardig zou zijn om toch maar weer de nabezorgservice in ere te herstellen.... Mijn krantje ligt toch immers in het distributiedepot, misschien zelfs op 50 meter van mijn brievenbus.... Worden die kranten dan weggegooid?
"Managementbeslissingen, die niet meer kunnen worden teruggedraaid. Managementbeslissingen. Ik kan u wat bonnen toesturen waarmee u een gratis krant kan halen op een verkooppunt...". Ik voelde wel dat de beste man er ook mee zat en beeindigde het gesprek met de opmerking dat ik hem niet langer zou ophou-
den, omdat de klachtenlijn natuurlijk roodgloeiend stond. "Dat is fijn mijnheer, anders krijg ik een gesprek". Gesprek? Ik wilde nog vragen of zijn baas er een trauma-nazorgdienst voor de medewerkers op na hield, maar hij legde nog snel uit dat ons gesprek al veel te lang had geduurd. Dertig seconden, dat stond er voor een klachtengesprek. Dertig seconden. Een halve minuut. Wat een maagzweerbaantje.
Vandaag kwamen er zes tegoedbonnen binnen. En de krant! Vorige week ontving ik ook al, omgeven met juichende bewoordingen, mijn beltegoedbon. Voorlopig echter zit de AD-klachtenlijn nog onder een sneltoets op mijn ouwe mobiel, want op de smartfoon moet ik nog drie maanden wachten...
Wat mij nou nog het meest bezwaard is dat er honderden mensen bij die krant werken die vol overgave een mooi product willen maken. Journalisten, columnisten, opmakers, acquisiteurs, redacteuren, kwaliteitscontroleurs, vormgevers, drukkers, chauffeurs, distributeurs. En dat hun inspanningen uiteindelijk liggen weg te schimmelen in een verdeelschuurtje, zonder door een lezer gezien te zijn. Omdat er niet genoeg bezorgertjes zijn. Alsof je een miljarden kostende Spaceshuttle omhoog stuurt met één defect rubber ringetje van 10 cent... Boem! Gelukkig zijn er wel genoeg managers. "Managers? Boem!", denk ik dan.
Want ik blijf een gewoontedier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten