Net op de autoradio: De McDonalds in Manchester (UK) draait 's avonds klassieke muziek om te zorgen dat ADHD'ers, vetbekkende dronkelappen en hangjongeren niet te opstandig worden. Daarbij kwam de mededeling dat ook in sommige donkere steegjes aldaar luidsprekertjes hangen die de klassieken laten horen, om 'een rustige sfeer ' te creëren. Voor mij betekent dat dus dat je daar alsnog in elkaar geslagen kan worden door een dove crimineel die op je portemonnee uit is, maar dan wel onder de zaligmakende en alles vergevende tonen van Mozart's 20e symfonie, deel 2, de Romance...
Wat is dat toch afschuwwekkends aan klassieke muziek? Overal ter wereld worden Beethoven, Mozart en Händel gebruikt om jongeren te weren. Maar toen ik jong was, luisterde ik het liefst naar hun zoete klanken en niet naar de walgelijke schreeuwherrie van Radio Veronica of die andere rampschuit, Radio Noordzee. Niet dat ik alle muziek uit mijn jeugd - of wat daar voor door ging - verafschuwde, maar mijn smaak was het niet echt. Terwijl ik dit neerpen, komen de herinneringen terug... het smerige groenbruine water van het zomerse Westzaner zwembad aan zijkanaal B, waar ik boven water tot stervens toe verveeld moest luisteren naar Procul Harum's 'A whiter shade of pale'. Nog altijd krijg ik kokhalsneigingen als ik dat nummer per ongeluk hoor, alleen komen er nu geen groene algdraden mee naar boven.
Als ik zwaar heb getafeld, hoor ik 's nachts nog wel eens de allesoverheersende herrie van Hilversum 3, in de timmerhal van Luhlf in Amsterdam, waar ik geplaatst werd nadat mijn manke chef maquettebouw met zijn vieze baardje er met het hele klantenbestand vandoor gegaan was om voor zich zelf te beginnen; mij achterlatend tussen de getatoeëerde bierbuiken die een inniger relatie hadden met hun nietpistool dan met hun echtgenote. Niets mis met die mensen - haast ik mij te zeggen - maar soms had ik het idee dat hun IQ lager hun schoenmaat niet oversteeg. Om mij zelf te beschermen droeg ik een cd-walkman aan mijn riem, de oortjes verborgen onder mijn knalgele gehoorbeschermingsdoppen. En maar hopen dat de batterijen het zouden trekken tot ik mijn kaart in de prikklok kon schuiven. Dat was voor mij de enige manier om daar te overleven: is het een wonder dat ik na een half jaar in de ziektewet terecht kwam.
Geen groter ramp overkwam mij dan het uit de ether verdwijnen van Classic FM, nadat de Schraapstaat zo nodig weer eens etherfrequenties moest veilen en mijn lievelingszender de miljoenen niet kon opbrengen. Het geouwehoer op Radio 4 's middags en 's avonds is daar in de verste verte geen gelijkwaardig substituut voor. Maartje van Wegen is ook al met pensioen.
Na mijn scheiding in 2002 heb ik de Mozartkuur gevolgd van Dr. Kruidvat. 2,5 Meter cd's van Wolfgang Amadé staan er in mijn kast. De rest van mijn klassieke cd's staat er naast, aangevuld met Motown, Simply Red, vroege jazz, Tavares, Allan Parsons, Earth, Wind and Fire, Ella Fitzgerald, Caro Emerald en de gebroeders Dorsey..... en veel, veel, heel veel filmmuziek. Ik zie mijzelve dus als redelijk veelzijdig wat muzieksmaak betreft.
Goden zij dank heb ik een aantal mensen in mijn kennissenkring die klassiek net zo waarderen als ik. Af en toe mag ik in het Haagse een huiskamerconcert attenderen waar een jonge conservatoriumstudent zich mag uitleven op een antieke piano-forte.
Voorlopig ga ik maar niet naar Manchester. Zeker niet naar de McDonalds. En al helemaal niet om donkere steegjes op te zoeken. In Nederland word ik ook dagelijks bestolen, maar daar kan ik tenminste zelf de muziek bij uitzoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten