Soldaat van niks…

“Meneer de praeses, dit is ernstig, zeer ernstig! Dit is bloed, vrees ik!”

Die zin, filmofielen kennen hem wel,  bleef door mijn hoofd spoken, die frisse donderdagavond, gezeten in het krappe rode stoeltje waarin de trombose ieder moment kon toeslaan. Dit is ernstig, zeer ernstig, inderdaad. Het was er, na een klein jaartje sparen, toch van gekomen. Soldaat van Oranje. Een musical die al twee jaar loopt moest wel de moeite waard zijn, tenslotte. En iedereen die ik er over hoorde was lyrisch… Het zou een geweldige avond worden. Hoe anders was de werkelijkheid.

Het begon al met de twee maanden eerder bestelde en betaalde kaartjes, die drie dagen voor de voorstelling nóg niet binnen waren. Op de website van Rang1 Tickets – ook weer zoiets, zo’n geldslurper ertussen – beloven ze dat ‘ze hun best doen de kaartjes een week van tevoren te verzenden’… Hoezo, je best doen? Als ik € 12,45 - TWAALF EURO VIJFENVEERTIG -   ‘servicekosten’ PER KAARTJE van € 89,=  - NEGENENTACHTIG EURO -  moet ophoesten, verwacht ik gewoon kaartjes! Geen best!

Op mijn ge-e-mailde vraag of ik soms ook op mijn betrouwbare gezicht  binnen zou komen, kwam de reactie dat de kaartjes op 5 oktober verstuurd waren (ja ja…) en dat ik de tickets ook online kon uitprinten met een inlogcode.  Had ik dus uiteindelijk een halflege kleurenprinter en twee tickets op naam van ene Smit. ‘Maar de naam maakt niet uit hoor, het ging alleen om de unieke barcode’, zo stond er op de site. Dit gebeurt dus kennelijk voortdurend. En voor mij maakt die naam wèl uit, als ik voor géén service bijna 60 harde guldens mag aftikken!

Bij de toegang tot het parkeerterrein, met vijf  tolpoorten, mochten weer TIEN euri opgehoest worden voor een parkeerplekje. Niet dat de parkeerruimte daar schaars is, ik stond gewoon op het tarmac van het vliegveld. Daar was wel ruimte voor 7.000 Panda’s.

De clown in RAF-uniform die ons bij de ingang hartelijk verwelkomde bel oofde heel wat, maar toen ik de immense hal waar het avontuur zou plaatsvinden binnenstapte, zag ik het al.  Weer een geldzuigfabriek.  Ik zie mijzelf niet rondlopen in een t-shirt met reclame, dus we namen een kijkje

in de obligate quasi educatieve hoek. Het motto is dan altijd “het gaat over de oorlog dus we moeten er wèl een belerende boodschap in stoppen.”

Mijn probleem – niet dat van de musical – is dat ik behept ben met enige historische kennis. En het is geen zegen om die kennis mee te nemen naar een avondje uit. Zo viel mij op dat het OorlogsVerzetsMuseum Rotterdam nu niet bepaald topstukken voor één van de vitrines had uitgeleend en dat er een paar foute beschrijvingen bij de objecten stonden. Jammer…

Stoel 30 en 32 op rij 31 bleken gesitueerd naast het wandje dat de zaal van de trap afschermde. Het schermde tevens het uitzicht op het rechterdeel van het podium af.  Ik dacht op die rij nog net goed te zitten, maar blijkbaar waren de rijen 1 tot en met 30 die van 130 euri per stoel.

De openingsscene, het feutenbal…  terangbulang…  de soepterrine….  de zin, de zin, de zin…. niet de zin. En dat bepaalde – ik weet het, het zegt meer over mijzelf dan over de musical – meteen mijn verdere stemming voor die avond. Overal zag ik zaken die niet klopten gemengd met wel erg vrije interpretaties van het verhaal…

Stemmen die niet overtuigden, overtrokken melodrama in ondervragingsscenes, een te belangrijke rol voor de NSB,  dwaze liedteksten en - ook nog -  het gebonk van de wielen van de draaitribune. Toen Hare Majesteit ook nog eens een halve liefdesverklaring gericht aan Erik ging zingen, had ik het helemaal gehad. Een cast bestaande uit ‘enkel gelouterde musicalsterren’. Na GTST een paar keer spelen in een musical en je bent ‘gelouterd’? Is hier een taaldevaluatie aan de gang?

Na de pauze kwam een zaalmedewerkster vlak voor ons zitten. Het meisje ging op het puntje van haar stoel zitten, daarmee nog meer van het podium aan ons zicht ontrekkend. Na enige tijd toch maar zachtjes gevraagd of zij gewoon in haar stoel wilde gaan zitten, omdat wij niets meer zagen. Gelukkig gaf zij gehoor aan mijn bede, maar mijn ziel was al weer een beetje zwarter geworden….

Toegegeven: geen kwaad woord over de techniek, de geprojecteerde decors en de belichting.

Zodra de laatste noot verstorven was rees de hele meute als één man op voor een staande ovatie. Omdat het gebodene zo’n geweldige prestatie was? Of omdat het tegenwoordig zo lijkt te horen? Tot Anne Wil Blankers haar open doekje kwam halen bleef ik gewoon zitten. Volgens mij is dat ook wel een prestatie.

Soldaat van Oranje is naar mijn mening een zwaar overtrokken, overgemarketingde,  schandalige geldklopperij, die een nieuwe betekenis geeft aan het begrip ‘oorlogsdrama’. Om maar met een andere kreet uit de film te eindigen: “Môge!”

Op de terugweg vroeg ik mijn partner, voor wie dit al het tweede bezoek was, of zij zich één liedje van die avond kon herinneren. “Neen, eigenlijk niet”, was haar antwoord… En ik neuriede zachtjes voor mij heen een paar songs van Rodgers en Hammerstein.