Titanic erg?

Honderd jaar geleden is het dit jaar, dat de Titanic zonk na een aanvaring met een ijsberg. 14 April 1912, om tien over half twaalf 's avonds om precies te zijn, maar dàt is niet wat er in onze collectieve herinnering is overgeleverd. Nee, het zijn de 1522 opvarenden die in de ijskoude golven de dood vonden die ons als legende zijn bijgebleven. Tweeëntwintighonderd (2200) personen waren er aan boord: 1300 passagiers en ca. 900 bemanningsleden. Wie wil weten wat zij voor hun accomodatie betaalden, u kijke even op wikipedia. Wat de arme sloebers 'onderdeks' voor hun reis naar een nieuw leven betaalden staat er niet, wel dat de rederijen voor een groot deel van hun inkomsten afhankelijk waren van dit stouwvee (waar ikzelf indertijd ook toe behoord zou hebben). Het klinkt natuurlijk rot, maar mij druk maken over de rijke stinkerds die verdronken in hun rokkostuums en galajurken kan ik mij niet echt. Ik blijf nu eenmaal een ongenuanceerde proletariër, dus ik was keurig meeverzopen. Nee, waar ik echt even over zuchten moet is de ophef die over deze scheepsramp met haar ´hoge´ slachtoffertal gemaakt wordt. Ik zal u eens iets anders vertellen. Ik word een beetje moe van die Titanic.

De Titanic was namelijk niet het enige schip dat ten onder ging met groot verlies aan mensenlevens. Sterker nog: die hele Titanic stelt geen moer voor als we het over slachtofferaantallen hebben. De "Junyo Maru": ooit van gehoord? Waarschijnlijk niet, maar dit Japanse schip gevuld met Britse en Nederlandse krijgsgevangenen en Indische Romusha's ging op 18 september 1944 met 4000 man naar de kelder. Getorpedeerd door een Engelse onderzeeer die natuurlijk niet wist dat er eigen volk aan boord zat. Van de 800 overlevenden krepeerde later nog het merendeel aan de Birma-spoorweg...

De 'Wilhelm Gustloff': zegt u dat iets? Enige jaren geleden is er een film over gemaakt. Althans, over de laatste dagen van dit op 5 mei 1937 te water gelaten Kraft durch Freude schip, dat voor de oorlog vele duizenden Duitsers kennis had laten maken met Noorwegen, Egypte en Italië. Die laatste dagen, nee uren, waren bepaald niet glorieus te noemen. Het passagiersschip was ooit ingericht voor 1435 passagiers. Tijdens haar laatste reis op 30 januari 1945 , van Oost-Pruisen naar de 'veilige' Heimat, waren er meer dan 9.000 Duitse vluchtelingen, marinepersoneel en gewonden aan boord. De Russische torpedo liet slechts 1239 personen overleven, volgens andere bronnen slechts 966.

Dan is er nog het verhaal van de "Cap Arcona", net zo aangrijpend als het vorige. De "Cap Arcona" lag aan het eind van de Tweede Wereldoorlog in de Lübecker Bocht. Zij werd voor het uitvaren 'geladen' met 5.000 dodenmars-gevangenen van concentratiekamp Neuengamme. Daarbij waren een flink aantal dappere SS'ers voor de bewaking van de uitermate staatsgevaarlijke uitgemergelde Haftlinge. Hetzelfde gold voor het schip Thielbek (2.800 gevangenen van Neuengamme) en de Deutschland IV. Op 3 mei 1945 werden de schepen gebombardeerd door de Royal Air Force. De Thielbek, voorzien van witte vlaggen en zonder verdediging, zonk in twintig minuten. De Cap Arcona zonk ook, waarbij 90% van de passagiers omkwam, veelal door verbranding. Gevangenen die van de zinkende schepen wisten te ontsnappen werden doodgeschoten vanaf rondvarende schepen die SS'ers kwamen opvissen. Gevangenen die van de zinkende schepen wisten te ontsnappen werden doodgeschoten vanaf rondvarende schepen die SS'ers kwamen opvissen. Gevangenen die de oever wisten te bereiken werden door overijverige Hitlerjügend kinderen neergeschoten. In totaal zijn er ruim 7.000 gevangenen om het leven gekomen. Circa 350 mensen overleefden de ramp.
Overigens had de Zweedse regering de Britse regering gewaarschuwd dat er gevangenen op schepen werden gebracht. Ook moeten Britse verkenningsvliegtuigen de massale transporten van gevangenen hebben gezien. De Britse regering houdt de archieven over het bombardement op de drie schepen tot 2045 gesloten. Dit kan als indicatie gezien worden dat er iets zeer ernstigs te verbergen valt.

Stel je voor: Het is dus bijna afgelopen, die oorlog. Je hebt jaren in concentratie-kampen overleefd en wordt vervolgens door de geallieerden gedood.... "Oeps, foutje, bedankt...."

Het enige verschil tussen deze scheepsrampen is dat er in het ene geval sprake is van stompzinnigheid, en in de andere gevallen ook. Oorlog is toch stompzinnig, laten we wel wezen? Lastig hoor, als je je geschiedenis kent. Praat mij niet meer van de Titanic. Ik gedenk de arme sloebers die het leven lieten. Voor niets.