Dat ik al jaren vrijwilligerswerk doe, dat doet er niet toe. En ook de duurbetaalde opleiding die ik volg: dat moet maar in mijn eigen tijd. Anders zit ik straks in de bijstand en dan kan ik net zo goed meteen de pil van Drion aanvragen - het enige dat dan nog in de basisverzekering zit.
(Wist u trouwens dat het UWV een regeling heeft, waarbij bijstandstrekkers (met behoud van uitkering) drie maanden te werk worden gesteld bij een willekeurig bedrijf, in de hoop dat die steuntrekker daar een vaste baan krijgt? Maar... heel vaak wordt de tewerkgestelde vlak voor afloop om een kulreden ontslagen en beurt dat bedrijf ook nog 's duizenden euro's premie van het UWV. Dat is pas goedkope arbeid! Over tien jaar bestaat in dit land het hele arbeidspotentieel uit bonusmanagers, harkende taakstraffers, vrijwilligende pensionado's en dwangarbeiders.)
Maar ik dwaal af. Ik zoek dus een baan. Maar die liggen niet voor het opscheppen. Zeker geen baan waarin ik niet na een week weer suicidale gedachten krijg. Ik loop dus alles na. Kranten, internet, bladen, netwerk, social media, analoge vrienden, passanten, kaartenbakken, noem maar op. Niks, nakkes, nada! Maar toen, in juli......
stond er in ene een advertentie in het lokale suffertje. Mijn god! Banen! En veel! Als daar toch wat voor mij bij zit! Schoenen aan, jas aan, rennen! Voor je het weet staat er een rij als in de jaren dertig. Maar gelukkig: kennelijk is de advertentie verder nog niet veel mensen opgevallen, want het is rustig in de winkel.
Even later keer ik - de uitgeknipte annonce teleurgesteld verfrommelend - op mijn nog narokende schreden terug. Oplichters! Rotzakken! Mensen zo belazeren! Me nog uitlachen ook! Het staat er toch!
D'r zal toch wel een klachtencommissie voor dit soort bedrog bestaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten