Hoera! Werkloos!

Het AD wil 100 willekeurige Nederlandse werklozen helpen bij het zoeken naar een baan. Een fraai initiatief! Vandaag publiceert het ochtendblad de eerste namen, beschrijvingen en foto's van een aantal van hen. Ik zit er niet bij. Kennelijk heb ik vorige week de oproep op de AD-Facebookpagina gemist. Niet getreurd echter, want van deze 100 zullen er hooguit 2 een baan(tje) aangeboden krijgen door een bedrijf dat daarmee gratis publiciteit krijgt. De gelukkige werknemer staat na zijn of haar proeftijd straks weer gewoon op straat met een lulsmoes. Ik spreek uit ervaring, het is mij al eens overkomen met één van mijn meer 'aparte' sollicitaties die de aandacht van het journaille trok. Er zijn andere manieren om de belangstelling van werkgevers te trekken. Niet dat die resultaat hebben, maar die zijn tenminste nog vrij anoniem. "Hé, ik las in de krant dat je een nieuwe baan hebt, bevalt'ie?". "Joh, ik ben alweer ontslagen, het was die hufter alleen maar om de gratis reclame te doen", krijg je dan tenminste niet op verjaardagen...

 

Ik schreef al eens eerder over de misère van het solliciteren, met name over het ergerniswekkend wollige taalgebruik in de vacatures.

Wat mij nu opvalt is de verscheidenheid aan functies van de mensen die zich via deze krant presenteren. En vooral: het gebrek aan mensen die in mijn ogen echt iets presteren, iets concreets scheppen. Mijn oog valt op functies als blabla executive, manager dit, marketing dat, consultant zus, advisor zo. Er staan maar een paar écht nuttige beroepen tussen: vormgever, lijstenmaker, journalist, redacteur, electrotechnicus, laborant, schoonmaker, een paar zelfstandigen..

Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik managers zie als uitvretende parasieten, die niets toevoegen aan  samenleving of economie en klaarblijkelijk alleen maar kunnen bestaan omdat er een imaginaire voedingsbodem voor is geschapen. Ik heb echt geen behoefte om 'geënthousiasmeerd' te worden door een pratend pak 'dat het onmogelijke mogelijk wil maken'. Dat doe ik zo al.

Zo zijn er wat abjecte bezigheden verzonnen om geïnspireerde kunstenaars, vakmensen, bekwame ambachtslieden en mensen met een zorgroeping van hun werk te houden.

Het zelfde denk ik over bepaalde 'jobcoaches', die lieden die af en toe een verlopen vacature doorsturen aan een werkloze stakker en daarmee klauwen vol geld binnenhalen. Het woord 'verdienen' acht ik hier niet van toepassing. Ik heb er nog nooit eentje gesproken die ook maar één werkloze aan een echte, duurzame baan geholpen heeft.

 

Wat mij trouwens ook opvalt is het aantal keren dat die mensen zouden hebben gesolliciteerd. Velen hebben in een paar maanden tijds al vele tientallen brieven verstuurd, maar er zit ook een 37-jarige bouwkundig adviseur tussen die sinds april 2009 maar 10 keer heeft gesolliciteerd. "Huh?", denk ik dan, "moet zij niet iedere week solliciteren? Waarom ik dan wel, op mijn leeftijd en zonder bruikbare diploma's of- vaardigheden?" Zelf voldoe ik ruimschoots aan mijn sollicitatie-quotum. Nog wel meer dan ruimschoots ook. Omdat het moet. Niet omdat ik er ook maar iets van verwacht.

 

Een dame van 57 meldt dat zij na drie jaar WW in de bijstand terecht is gekomen en nu per maand moet rondkomen van 869 euro plus 200 euro kostgeld die haar inwonende zoon haar betaald. Zo, 869 euro? Maar mijn schamele ww-uitkering moest indertijd worden opgekrikt naar bijstandsniveau en ik krijg dus al 3 jaar maar 803 euro per maand? En mijn inwonende zoon kàn mij geen kostgeld betalen omdat hij nauwelijks genoeg werk vindt om zijn eigen maandelijkse ziektekostenwoekerpolis te betalen. Kom op dame...

 

Een andere mevrouw zegt nog maar 2 keer per week naar banen te kijken. Anders wordt ze gek. Gelijk heeft ze. De frustrerende stapel afwijzingen, de machteloosheid, de wanhoop, de debiele 'wij hebben weer 23 banen voor u gevonden' mails van Trovit, de kastjes en de muurtjes, de doodlopende oren van ambtenaren: ze maken je gek, dag en nacht. Het is niet zozeer het feit dat je geen baan hebt, het is het gedwongen mee moeten draaien in die krankzinnige kermisattractie. Inmiddels heb ik niet eens tijd meer voor een baan, zoveel vrijwilligerswerk lijk ik te doen.
 

Mevrouw, uiteindelijk volgt de zielzalvende berusting hoor. Dan laat u zich niet meer gek maken, maar - ondanks weinig inkomen - gaat u uw dagen vullen met dat wat u leuk vindt en waar u goed in bent. Of kijk eens op deze grappige website over het boek Hoera! Werkloos! (neem het niet te serieus). Werkloos is niet erg, zolang u maar niet werkeloos bent.

Naschrift: kennelijk ben ik niet de enige die zijn wenkbrauwen fronste bij bovengenoemde punten. In de ingezonden brievenrubriek van het AD van woensdag 18 september melden een aantal lezers hun verbazing over exact dezelfde pijnpunten...