Een huilend jongetje. En niet zo maar gehuil.... maar intens hartverscheurend oorverdovend verdriet. Waarom? Omdat dit jongetje zijn welverdiende straf heeft gekregen.
Het is 1963. Moeder en ik - ja, het jongetje - logeren een paar weken bij Oom Fred en Tante Jans in Aerdenhout. Op een zeker moment loop ik de keuken in waar de voorbereidingen voor het avondeten worden getroffen. Ik hoor dat we gehaktballen bij het eten hebben. Lekker! Na ongeveer een uur zeuren kreeg ik dan eindelijk een gehaktbal. Uit de koelkast. Na de eerste hap viel zo'n koude bal toch wat tegen.... Maar opeten zou ik 'm! Het was tenslotte 1963. Normen en Waarden! Dus ik werd met mijn kouwe gehaktbal de keuken uitgezet, de tuin in. Daar heb ik me toch een potje zitten janken met die bal in mijn hand! Af en toe hoorde ik binnen mensen vrolijk lachen en het leek wel of ze harder lachten naarmate ik harder jankte. Kindermishandelaars! Waar bleef Jeugdzorg? Waar was de politie? Was er een Amber Alert? Nee hoor, die bal moest op.... langzaam.... koud.... hard.... de gestolde jus ging mee.... Toen het buiten koud en donker werd, mocht ik binnen komen. Voor het diner, met bij de gebakken aardappeltjes en de sperzieboontjes....een warme gehaktbal. Maar die hoefde ik niet meer....
En dat herinner ik mij allemaal in een flits terwijl ik in de keuken stiekem een plak afsnij van mijn gisteren (voor het eerst) gebraden Indische gehaktbrood. Heerlijk! En..... koud!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten